Dyrektor muzyczny Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (od 2009) oraz dyrektor artystyczny Orkiestry Filharmonii im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu. Ukończył dyrygenturę, teorię muzyki i kompozycję w warszawskiej Akademii Muzycznej (1975) W tym samym roku zadebiutował w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej nową realizacją Don Giovanniego Wolfganga Amadeusa Mozarta. W 1976 został gościnnym dyrygentem Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, a rok później otrzymał III nagrodę na prestiżowym konkursie dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie i zadebiutował z filharmoniami w Berlinie i Nowym Jorku. W 1978 został I dyrygentem, a dwa lata później dyrektorem muzycznym Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji (obecnie NOSPR), z którą odbył wiele europejskich tournée. Współpracował również z Polską Operą Kameralną. W 1982 przeniósł się do Londynu, gdzie zadebiutował z londyńską Philharmonia Orchestra i został pierwszym dyrygentem Capital Radio’s Wren Orchestra. W tym czasie regularnie koncertował z londyńskimi orkiestrami: Philharmonia, London Symphony, London Philharmonic i Royal Philharmonic, jak również z brytyjskimi orkiestrami, m.in. Halle, Royal Scottish National, BBS Scottish i BBC National Orchestra of Wales, z którą zadebiutował na BBC Henry Wood Promenade Concerts (BBC Proms).

Dyrygował gościnnie orkiestrami niemal całej Europy, m.in. Bayerische Rundfunk, RSO Berlin,
Orchestre National de Paris, Wiener Symphoniker, filharmoniami: Oslo, Sztokholmu, Rotterdamu, Pragi oraz Chamber Orchestra of Europe, z którą odbył tournée po Australii. W latach 1991-1995 był pierwszym dyrygentem i doradcą muzycznym Nord Nederland Orkest, a w latach 1996-1998 pierwszym gościnnym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie. Regularnie współpracował również z Orkiestrą Sinfonia Varsovia oraz Warszawską Operą Kameralną.

Poza granicami Europy dyrygował w USA (Cincinnati Symphony, San Diego Symphony), Kanadzie (Calgary Symphony, Winnipeg Symphony), Japonii (Yomiuri Nippon Symphony, Tokyo Philharmonic), jak również orkiestrami Hong Kong Philharmonic i New Zealand Symphony. W 2004 zadebiutował w Chinach z China Philharmonic i Guangzhou Symphony, z których orkiestrami występuje regularnie każdego roku.

Wysoko ceniony w dziedzinie opery, dyrygował w renomowanych teatrach, m.in.: Duetsche Oper
am Rhein w Düsseldorfie, Opera Comique w Paryżu, Opera de Lyon, Opera de Bordeaux, Królewska Opera w Sztokholmie, English National Opera, Opera North Leeds, Opernhaus w Zurychu, Teatro Colón w Buenos Aires i Teatro de la Maestranza w Sewilli.

W roku 1998 objął stanowisko Dyrektora Artystycznego i Muzycznego, a od 2002 również Naczelnego, Teatru Wielkiego-Opery Narodowej. Pod batutą Jacka Kaspszyka zespół Opery Narodowej odniósł wiele sukcesów, nie tylko w kraju, ale również za granicą, na prestiżowych scenach, m.in. Teatru Bolshoi w Moskwie (2002), Beijing Festival (2002) i Teatru Sadler’s Wells w Londynie (2005), a także podczas trzech wyjątkowo dobrze przyjętych przez krytykę i publiczność tournée po Japonii. Od 2006 współpracuje z Operą Wileńską, dla której zrealizował produkcje Walkirii Richarda Wagnera i Salome Richarda Straussa, prezentowane również podczas festiwali w Lublanie i Rawennie (2007) oraz podczas rezydencji w Izraeli Opera Tel Aviv – Yafo (2008).

Jacek Kaspszyk ma w dorobku wiele nagrań CD, wśród których szczególne uznanie zdobyły
wykonania: Il Signor Bruschino Gioacchino Rossiniego z Warszawską Operą Kameralną i wyróżnione Edison Prize nagranie Concerto lugubre Bairda z NOSPR. Nagrywał dla Collins Classics z czterema londyńskimi orkiestrami, m.in. Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego, I Symfonię Gustava Mahlera i Also sprach Zarathustra Richarda Straussa, II Symfonię Sergiusza Rachmaninowa i uwertury operowe Giuseppe Verdiego (Philharmonia), utwory Johanna Straussa i symfonie Franza Schuberta (LPO), interludia orkiestrowe Giaccomo Pucciniego (RPO). Z zespołem Teatru Wielkiego-Opery Narodowej nagrał Straszny dwór Stanisława Moniuszki (EMI Classics), nagrodzoną Platynową Płytą, Ubu Rex Krzysztofa Pendereckiego (CD Accord) i Króla Rogera Karola Szymanowskiego (CD Accord) – nominowaną do tytułu Nagranie Roku przez BBC Music Magazine i w recenzji której krytyk Grammophone napisał o Maestro Kaspszyku „podsumowując, nawet w najdrobniejszych szczegółach osiągnął absolutnie wszystko” (2005).

JANUSZ OLEJNICZAK

Urodzony we Wrocławiu, studiował w Warszawie i Łodzi pod kierunkiem prof. Luizy Zalewskiej,
Ryszarda Baksta i Zbigniewa Drzewieckiego, w Paryżu w klasie Konstantego Schmaelinga
i w Szwajcarii u Witolda Małcużyńskiego. Dyplom Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie (1974) uzyskał pod kierunkiem Barbary Hesse-Bukowskiej, by w kolejnych latach kontynuować naukę
u Wiktora Mierżanowa w Warszawie i Paula Badury-Skody w Essen (1977-78). Był najmłodszym laureatem VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1970 r. Został także nagrodzony na Międzynarodowym Konkursie im. Alfreda Caselli w Neapolu.

Janusz Olejniczak koncertuje w Europie, Ameryce Północnej i Południowej, Azji i Australii w najsłynniejszych salach koncertowych, jak Filharmonia Berlińska, Teatro Colón w Buenos Aires, Salle Pleyel w Paryżu, Suntory Hall w Tokio, Lincoln Center w Waszyngtonie, Tonhalle w Düsseldorfie, Concertgebouw w Amsterdamie. Był przez cztery lata wykładowcą Akademii Muzycznej w Krakowie, wielokrotnie zasiadał w jury konkursów pianistycznych i dawał lekcje mistrzowskie poza granicami kraju – w Kanadzie, Japonii, Kolumbii oraz w Akademii Mozartowskiej.

W swoim repertuarze skupia się głównie na dziełach Chopina, Bacha, Schuberta, Schumanna i Liszta. Znakomite przyjęcie zyskały jednak także jego interpretacje repertuaru współczesnego: Debussy’ego i Ravela (Koncert G-dur), Prokofiewa i Messiaena oraz Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara i Witolda Lutosławskiego. Chętnie bierze udział w wykonaniach muzyki kameralnej: nagrywał ze Stefanią Toczyską i Olgą Pasiecznik, Andrzejem Bauerem, występował z zespołami pod dyrekcją Witolda Rowickiego, Kazimierza Korda, Jerzego Maksymiuka, Marka Mosia, Marka Pijarowskiego, Jacka Kaspszyka, Charles’a Dutoit, Grzegorza Nowaka, Andrzeja Markowskiego i in. W ostatnich latach koncertuje i nagrywa na instrumentach z epoki (Érard i Pleyel), współpracując w tym zakresie z Orkiestrą XVIII Wieku Fransa Brüggena.

Obok szerokiego repertuaru chopinowskiego (Polskie Nagrania, Tonpress, Muza, Wifon, Opus 111, Camerata, Sony Classical, Selene, CD Accord, Bearton) Janusz Olejniczak nagrywa także m. in. dzieła Rameau, Mozarta, Schuberta, Prokofiewa, Kilara, Góreckiego. W dowód uznania dla swych interpretacji muzycznych czterokrotnie otrzymał nagrodę „Fryderyka”, a za całość dorobku artystycznego odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000) oraz Złotym Medalem Gloria Artis (2005).

Janusz Olejniczak wystąpił również – nagrywając zarazem bestsellerowe ścieżki dźwiękowe – w słynnych filmach Andrzeja Żuławskiego „Błękitna nuta ” oraz Romana Polańskiego „Pianista ”.