Na początku XIX w. Ruda Guzowska należała do rodziny hrabiów Łubieńskich. W 1829 r. Henryk, Jan i Tomasz Łubieńscy właściciele dóbr guzowskich a wraz z nimi m.in. Józef Lubowidzki (wiceprezes Banku Polskiego), Karol Scholtz (radca handlowy Banku Polskiego) przenoszą tu ulokowaną na warszawskim Marymoncie, a kierowaną przez francuskiego inżyniera Filipa de Girarda, przędzalnię lnu. Powstały kompleks fabryczny był własnością nowo założonego Towarzystwa Wyrobów Lnianych "Karol Scholtz i Współka".

Dla potrzeb nowej fabryki zostają również sprowadzone nowoczesne maszyny przędzalnicze wprost z Anglii. Natomiast produkcja przemysłowa ruszyła 24 VII 1833 r. i właśnie tą datą, umieszczaną nota bene na drukach i blankietach firmowych, określa się powstanie żyrardowskiego przemysłu lniarskiego. Swą nazwę Żyrardów zawdzięcza wspomnianemu wcześniej pierwszemu dyrektorowi technicznemu fabryki, Filipowi de Girard, który był m.in. wynalazcą maszyny do mechanicznego przędzenia lnu.
 
Nowopowstałą osadę fabryczna zasiedla nie tylko ludność pochodzenia polskiego ale również Czesi, Niemcy, Austriacy, Rosjanie i inne mniejszości narodowe, decydując tym samym na długie lata o wielokulturowym, a co za tym idzie też o wielowyznaniowym charakterze Żyrardowa. Na uwagę zasługuje też dość liczna w poźniejszym okresie ludność żydowska. To wszystko stanowi, iż Żyrardów stał się na długie lata "ojczyzną ojczyzn". Natomiast struktura zawodowa całej społeczności Żyrardowa została w głównej mierze zdeterminowana przez rozwijający się tu przemysł wyrobów lnianych - blisko 90 % mieszkańców znalazło zatrudnienie w fabryce.

Szybki rozwój i doskonała jakość wyrobów zaowocowały przyznaniem wyróżnień i medali na wystawach w Warszawie, Petersburgu i Moskwie. Niestety, wkrótce po rozpoczęciu produkcji nastąpiły problemy ze zbytem zalegającego w magazynach towaru, a kolejne inwestycje i modernizacje pociągały za sobą olbrzymie wydatki, na które przychylny początkowo Bank Polski odmówił dalszych kredytów. W 1842 roku w wyniku olbrzymiego zadłużenia Bank przejmuje administrację nad żyrardowskimi zakładami, a w 1847 r. wykupuje go ostatecznie od Towarzystwa Wyrobów Lnianych.