Dittrich i Hielle...
W 1857 r. fabryka została sprzedana przez Bank Polski dwóm przemysłowcom, pochodzącemu z czeskiej miejscowości Schönlinde Karolowi Augustowi Dittrichowi i wywodzącemu się ze Śląska Karolowi Hiellemu.
Okres bezpośrednio po roku 1857 to czas dużych nakładów na rozbudowę osady oraz wielu nowych inwestycji w Fabryce Wyrobów Płóciennych Hiellego i Dittricha. Następuje proces przeistoczenia żyrardowskiej manufaktury w duże kapitalistyczne przedsiębiorstwo na skalę europejską, które w przededniu I wojny światowej zatrudniało blisko 9000 osób. Żyrardowska produkcja lnu została prawie w całości zmechanizowana, nie licząc niewielkich manufaktur tkackich, zajmujących się jeszcze przez długi czas produkcją tzw. lnianych wyrobów luksusowych na potrzeby klientów indywidualnych.
W 1870 r. Zakłady Żyrardowskie na wystawie w Petersburgu otrzymały honorowy tytuł "Dostawcy Dworu Jego Cesarskiej Mości" (tym samym prawo do asygnowania swoich tkanin herbem rosyjskiego dworu carskiego). Co więcej żyrardowskie wyroby znane były również na rynku bałkańskim, perskim, chińskim, a nawet w Japonii. Jakość wyrobów została doceniona, a co za tym idzie nagrodzona i wyróżniona na licznych międzynarodowych targach m.in. Amsterdam, Antwerpia, Filadelfia, Londyn, Moskwa, Niżny Nowogród, Paryż, Turyn i Wiedeń. W 1900 r. W Paryżu Zakłady Żyrardowskie Hiellego i Dittricha zdobywają najwyższe wówczas wyróżnienie - nagrodę grand prix. Rozszerzono również sieć handlową zarówno w kraju (m.in. sklepy w Lublinie, Łodzi, Warszawie i Wilnie) jak i daleko poza jego granicami (m.in. Charków, Kijów, Odessa, Ryga, Taszkient, Moskwa).