Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, dekretem Rządu Rzeczypospolitej z 1919 r. powstaje Żyrardów jako oficjalna miejska jednostka administracyjna, a fabryka przechodzi pod zarząd państwowy. W okresie dwudziestolecia międzywojennego następuje również nasilenie działalności ruchów robotniczych a w tym zwycięstwo komunistów żyrardowskich w wyborach do Rady Miejskiej w 1924 r. Było to wydarzeniem bez precedensu w ówczesnej Polsce. W tym samym roku decyzją władz wojewódzkich rozwiązano zdominowaną przez komunistów Radę Miejską. Nie zmieniono jednak przyjętej przez odwołane władze nowej nazwy głównej ulicy Żyrardowa - dawnej ul. Wiskickiej, a od tamtej pory po dziś dzień ul. 1-go Maja.

Dynamiczny rozwój miasta okresu powojennego zostaje praktycznie zatrzymany z chwilą nabycia Zakładów Żyrardowskich przez francuskie konsorcjum Marcela Boussaca w 1923 r. Przez kolejne trzynaście lat francuskiej administracji Fabryka ponosi duże straty finansowe, następują masowe zwolnienia robotników a w efekcie ogólne pogorszenie warunków życia w mieście. W wyniku "rabunkowej" polityki nowego właściciela skarb państwa ponosi niewyobrażalne straty. Przeprowadzone kontrole księgowości dowiodły licznych nadużyć. Zarezerwowany wyłącznie dla Zakładów Żyrardowskich znak firmowy wykorzystywany jest do asygnowania innych pochodzących z francuskich fabryk tkanin, które znacznie odbiegały jakością od tych żyrardowskich. Sprawa trafia na wokandę sądową. W głośną w całej ówczesnej Polsce tzw. aferę żyrardowską zamieszany był m.in. rząd francuski.

W 1936 r. Zakłady wracają pod zarząd państwa, a dokładniej Państwowego Banku Rolnego. Od tej chwili następuje powolny wzrost produkcji, ogólne ożywienie społeczne i gospodarcze miasta i jego zakładów, przerwane jednak wybuchem II wojny światowej.