Wśród przybyłych na otwarcie wystawy gości było wielu przyjaciół artystki z dzieciństwa i najbliższa rodzina, a także przyjaciele z Warszawy i Łodzi. Po części oficjalnej była okazja do rozmów z autorką nie tylko o jej twórczości, wspominano m.in. jej pobyt w naszym mieście. Dodatkową atrakcją dla gości było zwiedzanie Resursy oraz stałej ekspozycji historycznej prezentowanej w Galerii ,,Kręgielnia” - ,,Miasto tkaczy i wizjonerów”.

Wystawa ,,Unikatowe Tkaniny Żakardowe” Doroty Taranek jest czynna codziennie w godz.10.00 – 18.00 do dnia 8 kwietnia 2014 roku w Galerii ,,Resursa” (Resursa, ul. 1 Maja 45, Żyrardów).

Dorota Taranek pochodzi z Żyrardowa, któremu początek dała fabryka lniarska. Ukończyła łódzką Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (1989) w Pracowni Gobelinu i Dywanu prof. Antoniego Starczewskiego oraz w Pracowni Tkaniny Żakardowej prof. Krystyny Górskiej. Stypendystka Węgierskiej Szkoły Sztuk i Rzemiosł w Budapeszcie. Jej rozprawa doktorska dedykowana była żakardom – „Zbłądziłam? Inspiracja błędem tkackim w procesie tworzenia tkaniny dekoracyjnej” (2013). Autorka tkanin artystycznych. Specjalizuje się w projektowaniu tkanin żakardowych i nicielnicowych. Maluje na jedwabiu i ręcznie filcuje wełnę. Projektuje dla przemysłu, jej realizację tkanin obiciowych użyto m.in. w samolotach PLL LOT.

Od 1990 roku swoje prace prezentuje na wystawach zbiorowych i indywidualnych, w kraju i zagranicą. Od 1994 roku współpracuje z Instytutem Włókienniczym w Łodzi. Od 2010 pracuje w Instytucie Architektury Tekstyliów Politechniki Łódzkiej, gdzie uczy studentów projektowania struktur tkanych, rysunku, malarstwa i kompozycji.

Zdobywczyni wielu nagród, m.in.: srebrnego medalu na 14 Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi (2013), II nagrody marszałka województwa pomorskiego podczas 8 Międzynarodowego Nadbałtyckiego Triennale Miniatury Tkackiej (2010), wyróżnienie w konkursie „Pamiątka z Polski” (2009), nagrody Fundacji AKAPI za najlepszy debiut podczas 12 Międzynarodowego Triennale Tkaniny (2007). Posiada tytuł doktora sztuki.

Swoje prace prezentowała na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce, Japonii, Niemczech, Czechach, Słowacji, Australii, Stanach Zjednoczonych, Kostaryce i na Węgrzech.

O twórczości Doroty Taranek

„ Autorka bez kamuflażu wpisuje błędy tkackie w koncepcję swoich tkanin po to, aby stały się instrumentem wyrażającym nowe wartości artystyczne, budowały zarówno ich technikę i tematykę.Jej tkaniny to obszar, w którym w zmaterializowaną ideę splata się twórczy bodziec techniki i artystycznej kreacji. Dorota Taranek jest zafascynowana techniką cyt.: „opanowanie warsztatu pozwala uwolnić się od jego rygoru, stwarza możliwość eksperymentu i tym samym wzbogaca tkaninę o nowe środki ekspresji”. Tę słuszną ideę mocno propagował dawny Bauhaus utrzymując , że technika i zrozumienie jej zagadnień nigdy nie niszczy spontaniczności dzieła, czy indywidualności twórczej, przeciwnie stwarza dla niego solidną bazę. Realizując swoje prace na nowoczesnym krośnie autorka musiała przejąć nad nim władzę. To trudna władza do sprawowania, a utożsamić ja należy z intelektualnym panowaniem nad maszyną nafaszerowaną elektroniką. Precyzyjna elektronika „nie lubi”, aby jej zaprogramowane reguły w imię innych zasad przewracać, prowadzić z nią inną grę. Te maszyny „myślą” bezbłędnie.

Autorka „zmusza” krosno do błędu, wyznacza programowo błędne zadania, po to aby stało się służebne jej artystyczno-formalnym założeniom. Jej taktyka postępowania jest po trosze igraniem i rywalizacją z osiągnięciami techniki. Na takie postępowanie może pozwolić sobie artysta, który ma na swoim koncie ogromne doświadczenie techniczne, perfekcyjną znajomość warsztatu i materii tkackiej, dojrzałość i świadomość artystyczną.”

prof. Krystyna Czajkowska

ASP Łódź

„Od 2010r. jest zatrudniona w Instytucie Architektury Tekstyliów Politechniki Łódzkiej na Wydziale Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów. praca Pani Doroty Taranek dotyczy artystycznej i technicznej strony tkanin żakardowych, w których raporty opracowane są w najnowszej technologii. Tym technologicznym wartościom wewnętrznym towarzyszy walor zewnętrzny płynący z dwóch źródeł. Jednym z nich jest piękno formy, które ma ten sam charakter dla form stworzonych ręcznie jak i maszynowo. Drugim jest świadomość włożonej pracy. Projekt porusza wyobraźnię, a użyty materiał staje się elementem kultury – praca dziełem wyobraźni, forma postawą twórczą i teoretyczną. Wzajemne oddziaływanie sprawia, że coraz trudniej utrzymać rozróżnienie miedzy sztukami pięknymi a stosowanymi. Podniesienie wzornictwa do rangi sztuki zostało przedstawione już w 1908 roku przez Adolfa Loosa w jego eseju „Ornament i przestępstwo”.

prof. Dorota Grynczel

ASP w Warszawie